Dag 97. Wat krijg je als er een olifant op je gaat zitten en de olifant heeft een hersenziekte?

Vandaag begon het ontbijt met een vraag van Daaf: "Wat krijg je als er een olifant op je gaat zitten en de olifant heeft een hersenziekte?" Op zich een goede vraag, waar we het antwoord wel op kunnen bedenken, maar het gelukkig niet met zekerheid kunnen zeggen. We kunnen ook geen voorbeelden vinden van ervaringsdeskundigen of getuigen. We houden het er op dat het in dit geval voor degene waar de olifant op gaat zitten niet uit maakt dat de olifant een hersenziekte heeft. Voor de olifant waarschijnlijk wel. En waarschijnlijk helpt het de olifant niets dat hij op iemand gaat zitten. Qua hersenziekte althans. Maar ook hier kunnen we geen historische voorbeelden of getuigen bij opsporen. We vervelen ons nog niet op het resort. We denken wel dieper over dingen na. Misschien moeten we morgen maar een stiltedag invoeren...

Na onze ontbijt-school-zwemroutine, lunchen we wat en lassen we een Netflix middag in. Tijden deze middag, kunnen we mooi de visa voor Vietnam aanvragen. Dit moeten we per persoon doen. Dus zeven keer een pasfoto maken; Zeven keer een foto van het paspoort maken. Zeven keer een uitvoerig webformulier invullen én zeven keer de betaling doen. Standaard loopt de betaling de eerste keer mis en de allereerste keer zelfs zo mis dat het hele formulier opnieuw ingevuld moest worden. Een bewerkelijk klusje dus, maar met resultaat! Aan het einde van de middag hebben we allemaal een visum aangevraagd én betaald. Nu maar afwachten of we daadwerkelijk toegelaten gaan worden... Als voorschot op onze toelating hebben we onze accommodatie voor de eerste drie nachten in Ho Chi Min City omgeboekt van een hotel naar een appartement. Het hotel kwam een paar dagen geleden met een bericht dat het verblijf toch 2x zo duur wordt omdat ze het ontbijt anders niet kunnen serveren. In reviews lazen we inmiddels dat er soms mensen op de gang slapen of uit hun kamer gehaald worden omdat iemand anders de kamer heeft gereserveerd. Alles bij elkaar opgeteld voelt het toch fijner om daar niet te gaan zitten, maar ons eigen appartement te hebben, met voldoende ruimte om ook 's avonds met slapende kinderen nog even op de bank te ploffen. 

Na onze Netflix middag is het eigenlijk al etenstijd, maar besluiten we om nog even te gaan zwemmen in het grote, gemeenschappelijke zwembad. We raken weer aan de praat met een ander Nederlands stel dat een paar maanden met hun 2 kids op pad zijn. Die tijd vliegt daardoor en 's avonds zitten we dan ook veel later dan normaal aan het diner. Gelukkig hoeven we hier niet veel en hebben we een heerlijk relax verblijf.