Dag 50. Zion met natte voeten

 

Vandaag gaan we een bijzondere wandeling maken in Zion. We gaan namelijk naar The Narrows. Zoals de naam al doet vermoeden wordt het pad steeds smaller, maar wat deze wandeling extra bijzonder maakt is dat dit ín de rivier is tussen de wanden van het zand- en kalksteen gebergte van Zion. Dus hebben wij voor 6.30 uur de wekker gezet om een geschikte parkeerplaats voor onze bolide van 30ft te kunnen bemachtigen. En dat is gelukkig gelukt!! Ontbijten doen we op de parkeerplaats want niemand van ons houdt van vroeg opstaan. Na het ontbijt staat de parkeerplaats inmiddels vol en trekt iedereen Skinners aan: Op naar de Shuttlebus.

Eenmaal in de shuttlebus horen we de ene WAUW na de andere WAAAUUUW van de vele zichtbaar onder de indruk zijnde Amerikanen. Het is ons tijdens de reis al vaker opgevallen dat Amerikanen trots zijn op hun land en dat ze dat onder andere op deze manier laten merken. Wij vinden het ook prachtig en kijken onze ogen uit. 

We stappen uit bij de laatste stop en sturen alle kids nog even de dixies in. Waar ons oog dan op valt zijn de serieuze uitrustingen die iedereen draagt, speciale water schoenen met hoge sokken erin en iedereen heeft een wandelstok mee. Wij hadden gelezen dat de stokken nodig zouden zijn, maar ach een wandeling in het water daar heb je toch geen stok voor nodig… Nou wel dus!

Eenmaal aangekomen bij het einde van het pad veranderde de rivier in een wandelgebied waarbij het water zeker tot de knietjes van de kinderen zou komen. Ook konden we aan de stroming zien dat we zonder wandelstokken er een wildwaterglijbaan avontuur  met het hele gezin van zouden maken, dus iedereen op zoek naar stevige stokken! Na een kleine lunch en 6 stokken verder, zijn we de rivier in gelopen. 

Daaf vond het maar eng en koud, maar na 5 minuten deed hij het fantastisch! Sem ging helemaal los in de rivier, er was zelfs nog een kleine reddingsactie nodig omdat hij iets te overmoedig werd en wij als ouders niet goed wisten waar we een grens moesten trekken (dilemma van grenzen stellen bij de oudste…). We konden niet tot het einde van het pad omdat het te diep werd, maar WAUW wat een ervaring was dit!!

Omdat we al vroeg op pad waren gegaan hadden we nog een stuk middag over. We wisten dat er een spookstad in de buurt was genaamd Grafton. Dus we hebben de navigatie ingesteld en reden we al snel met onze camper over een zandweg door een hobbelig woestijn landschap. Gelukkig schrikt ons dit na de gravelwegen waar we in  Canada op gereden hebben niet meer af. En gelukkig maar want ook dit was een gave ervaring. De ervaring werd compleet gemaakt door een ouderwetse stalen brug waar we maar net onderdoor pasten. 

Grafton is een oude nederzetting van Mormonen die vredelievend met de Indianenstammen hier werkten op het land. We bezochten niet alleen het dorp, maar ook de begraafplaats. Hier werd uit grafstenen en documentatie duidelijk waarom Grafton verlaten was. Er was een jaar dat er 29 inwoners aan (toen) dodelijke ziektes waren overleden. Dit waren ziektes waar wij tegenwoordig onze kinderen voor laten inenten. In hetzelfde jaar besloot het county bestuur dat dorpen van kleiner dan 150 inwoners verlaten moesten worden voor de veiligheid. Het ging er in die tijd over het algemeen nogal wild aan toe tussen kolonisten en Inidanen in het Westen. Door de overlijdens was Grafton te klein geworden en moest het dorp verlaten worden.

Rond de jaren twintig van de vorige eeuw is het dorp nog even bewoond geweest, maar in 1944 vertrok de laatste bewoner. Grafton had te weinig kinderen om de school open te houden en had geen moderne voorzieningen zoals drinkwater en elektriciteit. Dit maakt Grafton voor de tweede keer in haar geschiedenis een spookstad. Inmiddels is met behulp van investeringen en giften de school (die tevens als kerk fungeerde) en een aantal woningen geconserveerd voor filmopnames en voor de toekomst.